Як прагна смокчуць сонца берагі, дзе ў пене гінуць весьнія прыплывы. Вітаюць радасна бурлівы іх загін сівыя кагаркі ды траваў грывы. Казыча пяты босыя пясок. Ён белы, быццам сьнег, і гэтаксама йскрыцца, у хвалях зрэбнае палошчучы крысо ўзьбярэжжаў: раз – сумысьля, раз няўпрыцям. Ці ўцеху і сваю на вецер мне аддаць? Гурт ветразяў імкне кудысь за далягляды... Вясна, вятры, і я, й зялёная вада – ўсё сёньня ў слове акрыялым «радасьць»!
1964
|
|